Destan-y ?anakkale
Anyl Cihan

  Sayı: 56 - Nisan / Haziran 2007

Tweetle

Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler...
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler !..

Düşman mı kararttı ufukları?
Sancağıma gölge mi vuruyor?
Ey; Bu toprağın evlatları
Çanakkale sırtlarında;
Bir kıyamettir kopuyor.

Kimisi secdeye varmış bir avuç siperde,
Kimi şahadet getiriyor.
Kimisi basmış Kur'â’nı göğsüne;
—Kendim için istersem namerdim!
Sade bu vatan kurtulsun,
Sade bu bayrak diyor.

Ve çınlıyor bozkır tepeler;
—Hücum! Emriyle birlikte...
Mehmetçik fırlıyor siperden
Mehmetçik düşüveriyor yere.
Korkar mı hiç sağ kalanlar?
Kaçar mı hiç geriye?
Bu toprak için, bu bayrak için
Ümmeti Muhammed için
Basıyor namerdin tepesine...
Ölüyor,
Öldürüyor;
Tırnaklarıyla boğazlıyor!
Mehmetçik dünyaya
—Türk uludur! Dedirtiyor.

Sonunda bitiyor amansız cinayet;
Devriliyor çelikten ordu.
Türk’ün kağnısı, sabanı
Gömüyor Çanakkale’de düşmanı.
Bu ne tarihtir böyle, nasıl bir millet bu!
Cihanda eşi yok, olamaz;
Böyle bir iman ile böyle bir ordu...

Ey!
Bu toprağın evladı,
Ne duruyorsun çek göndere sancağı!
Hürriyet uğruna, özgürlük uğruna
Yâd et;
Göğe çektiğin sancak için toprağa düşen atanı...
Yâd et;
Her satırı Türkün kanıyla yazılmış;
O eşsiz destanı!