Analar, Ah Analar!
Olgun Albayrak

  Sayı: 59 - Ocak / Mart 2008

Tweetle

Güneşler ülkesinin mübarek beldesinde,
Bir sedefin göğsüne meçhûlce damla düştü.
Basiret meclisini anlama kertesinde,
Şeytanın fitnesine, kızılca elma düştü;
Âdem'in kısmetine, amansız dünya düştü.

'Dua, dua', dilleri arşı aldığı zaman,
Meleklerin feryadı duyuldu:“Aman, aman!”...
Gözleri yaşla dolu ruhlar oldu şâdüman.
Tepelerin ardından gülşene ziya düştü;
Vuslat penceresine ziynetsiz Havva düştü.

Havva ana olduydu, o günden sonra bize.
Ziynetler çoğaldıkça, gece taştı gündüze.
Hasedin pençesinde, kuvvet geldiydi dize,
Kanaat diyarına muazzam Anka düştü;
Hamaset gölgesine kılavuz karga düştü.

Koç yiğitler yetişti; doğrandı birer birer...
Önce nebi oldular, sonraları peygamber.
Analar seherlerde doğururlar, titrerler;
Ne yazık bahtlarına kocaman kaya düştü;
Garabet çağlarına, ezelî maya düştü.

Kıtalar ötesinde kimisi çıktı dağa,
Kimi içinde sancı, sürüldü bağdan bağa,
Kimininse başında gulyabanî bir ağa...
Havva'nın diyarına analar parya düştü;
Tükenmez gecelerde, rüyalar yaya düştü.

Hani bir dem çöllerde gezerdi yane yane,
Oğlunuz, kızlarınız; hakikate pervane...
Yürekler almayınca, her şey kuru efsane(!)
Hikâyenin göğsünden biricik hayâ düştü;
Şimdi tenha saraya müsvedde Leylâ düştü.

Analar, ah analar; Ayşe, Fatma, Emine...
Hangi kutlu destanı getirsem de demine,
Ya da hangi cenneti yakıştırsam zemine?
Bu gece gurbetime bilinmez nida düştü;
Mübarek elinize dudaklar şeyda düştü.