Eğitimin binbir tarifi olabilir. Ama kimse maksadın, insanı doğruya, iyiye ve güzele yükseltmek olduğuna itiraz etmez, edemez. "Yetiştirmeyi üstlendiğim kişiyi, kapasitesinin en yükseğine çıkaramam" diyecek bir eğitim sistemine herkes güler. Bu; ya kendisinin, ya programının (hattâ ikisinin de) yetersiz olduğunun itirafı olur. Sadece eğitim sisteminin değil, her sistemin hedefi mükemmellik olmalı. İyi, doğru, güzel ve mükemmel.
İnsan dışındaki varlıklar, kendilerine çizilen bir hayatı yaşarken... Meselâ tavuk hep yumurtlar, inek hep süt verir, arı hep bal yapar, örümcek hep ağ örer ve saire. Kuş pilotluk okuluna, ördek yüzme kursuna gitmez. "Eşref-i mahlûkat" ise, her sahada beşikten mezara kadar eğitime muhtaç. Hattâ anne karnındaki bebeğin, annenin her fiilinden etkilendiği düşünülürse, insan eğitiminin, beşikten önce başladığını bile söyleyebiliriz. Meselâ kitap yazan birinin tesiri, ölümünden sonra da devam eder. Öyleyse insanı, ölümden sonrasını da hesaba katarak eğitmek lâzım. İnsanı rehbere, kılavuza, eğiticiye muhtaç yaratanın, ihtiyacın neyle ve nasıl karşılanacağını takdir etmemesi ve kullarına duyurmaması düşünülebilir mi? İnsan bu; mükemmele ulaştıracak öğretmen ve müfredattan başkasına emanet edilemez.
Mükemmellik... Yaratıcı'nın lütfettiği kabiliyetlerin en yüksek seviyede kullanılması. Kusursuzluk değil... Doğruya, iyiye, güzele tırmanmak. Kendini aşmak. Her an, bir önceki an'dan üstün olmak. Bunu hayat haline getirmek... Başkalarını geçme, başkalarından üstün olma, başkalarını gözden düşürme, nasıl olursa olsun rakiplerini saf dışı etme hırs ve hasediyle kendini de etrafını da perişan etme değil. Kemale erme!.. İşte bunun eğitimi... Ve eğitim bunun için...
İnsanı kemale erdireceğini söylemeyecek dünya görüşü, din, fikir, ideolocya, felsefe olabilir mi? Kim, "insanı varabileceği seviyeye yükseltemem ve yarı yolda bırakırım" diyebilir? Kim benim maksadım iyi insan yetiştirmek değil diyebilir? Bu, sadece yetiştiricinin değil, eğitim programının ve bu programın kaynağı fikir ve inancın da yetersizliği ve kusuru...
»Devamı
Maarif Necip Fazıl
Evvelâ tâbirden başlayalım işe: Eğitim, pek buruk bir kelime. Maarif tâbiri gibi, güneşi, toprağı, bağı ve bahçesi, arkları ve kanallarıyle bütün bir mâna iklimi arz eden bir mefhum yerinde "eğitim" kelimesi bilmem ne dereceye kadar meselenin sesini verebilir? Bu tâbir bana "er eğitimi" gibi, basit bir kadroya ait, basit bir iş hissini veriyor. Onda "maarif" gibi, zengin kafaları donatabilecek bir kültür ifadesi bulamıyoruz. Onun içindir ki, ele maarif dâvâsını alınca evvelâ dil bahsini öne sürmekten başka bir giriş yolu göremiyorum.
Çeyrek asır Dergi Editörü
Kardelen, ilk olarak 1996 yılının Ocak ayında yayınlanan 9. sayısında "eğitim" mevzuunu ele aldı. Sol üst köşesinde "Hepiniz çobansınız; güttüğünüz sürüden mes'ulsünüz." Hadisinin yer aldığı siyah beyaz kapağında, o gün cemiyete hâkim olmaya başlayan kötülükler arasında çaresiz kalmış bir kız çocuğuna "Beni bu canavarlardan kurtaracak 'Çoban' nerede?" sorusunu sordurmuştu. 32 sayfadan ibaret sayımızda, o gün eser kaleme alan yazarların pek çoğu ya henüz lise talebesiydi veya liseden yeni mezun olup üniversiteye başlamıştı.
Maariften eğitime Site Editörü
Ülkemizin eğitim işlerinden sorumlu olan bakanlığın ismi, aradaki "Milli Eğitim Gençlik ve Spor Bakanlığı" olduğu zamanı saymazsak, yaklaşık yüz yıldır "Millî Eğitim Bakanlığı". Bu asırlık kurumumuz birden ortaya çıkmış değil elbet, Devlet-î Âlî Osmanlı zamanında da eğitim meselemize bakan bir "nâzırlık" vardı: "Maarif Nâzırlığı"
Mikroplar, hastalıklar, illetler, marazlar ve tüm zararlı unsurlar yer, zaman, şekil ve isim değiştirerek dünyâyı sarmış durumdadır. İnsanlar azıp sapıttıkça, inançsızlık zirve yaptıkça, sapık ideolojiler din yerine kâim oldukça, ister normal yollardan, isterse insan eliyle, biyolojik bir savaş olsun felâketin boyutu, etkisi ve ismi değişmekte… O yüzden; “İnsanlar, başıboş bırakıldıklarını sanmasınlar! Onları semâvî ve arazî felâketlerle, kıtlık ve yoklukla, hastalıklarla imtihân ederiz!” ilâhî hikmetini her an hatırlayıp ibret almalı, azgınlık ve sapkınlıktan uzak durmalıdırlar...&n...
Gökyüzü Market’in sahibi Hasan Hüseyin o gün erkenden sebze meyve haline gitmiş ve alışveriş yapmaya girişmişti. O kırmızı - yeşil meyveyi de Eye Dayı’nın yerinde gördü. “Bu ne ki” diye sordu. Eye Dayı “bunun adı mango, tropikal bir meyvedir” diye cevapladı. “Üç tane de bundan ver hele” dedi ve aldığı sebze ve meyveleri küçük kamyonetine yükledi.
“Bu oda hayal kırıklığından yapılmış, duvarları bu yüzden ses geçirmez değil; dışarısının bütün sesleri, komşuların telefonları, radyo sinyalleri, sinema salonlarında konuşulanlar, tiyatro hollerindekiler, hepsi bu ses geçiren duvarlardan içeriye doluşuyor.”\
R.Ö.
Takvimler sadece rakamsal bir kayıpla terk etmiyorlar asıldıkları duvarları, her yaprak zamana diş geçirmişliğinin kanıtı olarak üze...
“Eğitimimiz nasıl bir insan yetiştirmek istiyor? Bu yolda bir “İNSAN PLÂNI” var mı? Aile bu plâna göre kurulmuş ve yetiştirilmiş mi? Okul ona göre nizamlanmış ve donatılmış; müfredat ona göre hazırlanmış ve plânlanmış; öğretmen ona göre yetiştirilmiş; “okuma kitabı” başta bütün ders kitapları ona göre yazılmış mı? Eğitimimizin inançla, azimle ve istikrarla uyguladığı bir “İNSAN PLÂNI” var mı?”
“İnsan bu….” diyordu ya Necip Fazıl. İnsan dünyanın varlık gayesiydi aslında. İnsan yaşasın diye yaratılmadı mı dünyamız? İnsan yaşayabilsin diye ayaklarının altına serilmedi mi tüm yeryüzü ve yeryüzünün altındaki ve üstündeki tüm canlı ve cansız varlıklar? Bu insanı bu kadar değerli kılan neydi diye sormaya gerek var mı dostlarım? Bir kan pıhtısından yaratan Rabbimiz insanı yeryüzünde bir halife yaptı da ondan diyeceksiniz. Doğrudur.
Batı; kaybettiği noktanın idrâkinde ve kazanacağı noktanın gafili olduğunu -yalnız kendine- ihtar ederek bugünkü buhranını yaşıyor. Biz; tüm taklitçiliğimize rağmen hem birincisinin, hem ikincisinin gafletindeyiz. Eğer batı gibi kaybettiğimiz noktanın idrakinde olabilseydik, elimizden kaçırdığımız bunca zamandan ötürü eyvahlar eder; kazanacağımız noktanın gafletinden de sıyrılabilirdik…
