Dünya çok gelişti
Rıdvan Yıldız

  Sayı: 109 -

Tweetle

sokaklarda kuşku çağlıyor

şehir habire karanlık, sular hizaya çekilmiş

yoksuluyla zengin istanbul

ağzı bozuk gotik tapınakların

sahte gülüşler kiracınız

gitmiyor kapınızdan öte

öfkenin her daim yanında vakitler

kimse kimseye yakın değil

ayrılık bir vatan borcu

çiçekler güneşin uzağında

savaşlar sevdaları gömüyor

insan kendini tavaf ediyor

rutin bir yaşantının duvarlarında

fazlalıklar daha yorucu eksiklerden

acı bir imge rastlantının ortasında

borç insana bitmeyen koridor

yalanlar ne kadar düzenli akıyor

kan gölü oğlunuz kızınız

silindirik hisleriniz boyumuzdan uzun

vampir beton nesli insanın yavuklusu

ve ağaçlar tükenmiş gibi

kıyamet gölgeliğinde bakır gerçekliği

düşkapan arabalar İsa’ya benziyor

kutsallaşmış koltuklara yaslananlar

daha çok tapıyor lüks arabalara

dereler kendini okyanus sanıyor

gazeteler medyumların parmaklarında

faydası yok yeni bir gün aramanın

aynı eşyalar aynı kadınla sevişiyor

üryan ovalarda yüzüm, çatlamış nar gibi

demokrasi öyküleri yazılıyor sınırlardan öte

kanunun üstünde tepiniyor derin adamlar

bilgisayar her evin tek yakışıklısı

gençler boşluğa yaslanmış, kanatları tembelliğe bağlı 

mevsimler puslu bir sabahın peşinde

hep geç kalıyor çiçeklere

gül kendi gölgesinde soluyor

durmadan eşeleniyor toprağın canı

ekmek çok uzak tüfe’ye, piyasalara inanma

karın tokluğu bile değil yaşadığımız

yastık altı acıları da kazandırın ekonomiye

ankara yorulmuş artık kelime kelime yenilgilerden

herkesin gizlisi çatlamış

kötülük aramızda değil cebimizde artık

yılan derisinde parçalanıyor çiçeklerin aklı

ölüm hiç bu kadar kolay ve konforlu olmadı

çöp konteynırları bakıyor yaşam savaşına

ömür istasyonların yırtık bileti

her gelen geçip gidiyor sessiz

tuhaf hüzünlü yaz çiçekleri

yitti arka sayfalarda kalan çocukluk oyunları

tenleri unutan gök, gözden ırak gönülden yamalı

yaşımız yetmiyor yaşamaya

insan öylesine çok, öylesine yangın

hâlâ bir çare bulan olmadı bu derde