O vakit
Ahmet Değirmenci

  Sayı: 77 - Temmuz / Eylül 2013

Tweetle

Bir gün, dağlar yürür şehre,

Zelzele olur ansızın.

Karışır dereler nehre,

Seylâplar gelir ansızın.

       Yavaştan üflenende Sûr,

       Ne varsa yola koyulur…

       Kulakların sağır olur,

       Tiz bir ses kalır ansızın.

Kusunca yer öfkesini,

Kazıyınca lekesini,

Yüce dağlar tepesini,

Un-ufak eyler ansızın.

       Ana-baba, evlat-uşak,

       Bölük bölük, kuşak kuşak…

       “Eyvah!” diye ağlaşarak,

       Mahşere dolar ansızın.

Ezelde başlayan telâş,

Hüsran ile sona eriş,

Hakk'a varış, hesap veriş,

Her şey, son bulur ansızın.