|
Sessiz vedâ
Nevin Akbulut  Sayı:
73 - Temmuz / Eylül 2012
 Sana sustukça, kendime kusacağım
Yetmiyor hiçbir şey,
Yetemiyorum kendime!
Sensiz gülmektense,
Seninle ağlamaya bile razıyım !
O kadar ayrıyız ki artık,
Ben her zaman hüzün veren bir günbatımıyım.
Sen her sabah yeniden doğan güneş,
Buluşmamız bile imkânsız güneş tutulsa bile.
Senin doğduğun yerlere bile uğrayamıyorum artık
Batıyorum kendi başıma
Bitiyorum tek başıma
Çoğalamıyorum artık, hep azalıyorum
Hep susuyorum kendime!..
Dilimde ardından kalma beddualar, Şiirlere dönüştü.
Ben hiç beddua etmedim, edemedim
Tek bedduam beni özlemen,
Dilimde, Sensizliğim bir Şiir oldu…
O kadar ayrıyız ki artık,
Sanki dünyanın bir ucunda kaldın, bir ucunda ben
Koşsak birbirimize, zaman bile yetmez belki
O kadar uzağız artık…
Sen gökyüzü kadar uzaksın,
Ben yeryüzü kadar yerdeyim.
Bu Vedâ'yı sessizce kendi kendime yapıyorum.
Sessizce ağlıyor, sessizce gidiyorum.
İçimin haykırışlarına inat, sesimi de alıp gidiyorum.
Sana ömrüm dedim, ömrüm son buldu,
Şimdi ölü/m oldum!..
|
1912 kez okundu.
Yazara Mesaj
