|
Yunusun dilinden
İbrahim Şaşma  Sayı:
109 -
Aramayın uzakta, gönüller barkım benim.
Kaç asır geçti belki, çıkmadı kırkım benim.
Kalplere şavkı vuran, bir çıranın isiyim.
Ben külün közlenmesi, ben ki suyun sesiyim.
Ben cihana bir lütuf, cemreyim düşen kalbe.
Bezm-i Elestten beri, uydum ilâhî celbe.
Ben yürüdüm aşk ile, aşk benimle yürüdü.
Karlı dağın burcunu, muhabbetim bürüdü.
Beylik için aramam, sırça köşkü sarayı
Tek şartım var aşk ile, açmamaktır arayı
Ne incine gönüller, ne incite can canı.
İnsanın kendiyleymiş, en büyük imtihanı.
Yaşanmış yaşanmamış, ben ki cümle andayım
Türk dilinin Başkenti, yurdum Karaman’dayım.
Geldim ki Âdem hırsa, sapmasın diye geldim.
Kabilce bir kıyamet, kopmasın diye geldim.
Görmem akı karayı, ruhun rengine baktım.
Muhabbet pınarından ey hak diyerek aktım
Bir icazet almışım, pirim Tabduk Emre’den.
Aşk ile bir nefesmiş, bir ömürü ömr’eden.
Aramayın beni hiç, kara toprak içinde
Ben ki saklıyım canlar, neden nasıl niçinde
Kim ki edep hayâda, kim ki aşkta ilimde.
Yüreğinde yüreğim, eli vardır elimde.
İstediğim hu sesi, ne sultan ne bey sesi
Nefesim olur benim, bu duyduğum ney sesi
Ben Türk dilinin Başkenti, yurdum Karaman’dayım
Yaşanmış yaşanmamış, ben ki cümle andayım
Türk dilinin Başkenti, yurdum Karaman’dayım.
Yunus denile bana, derviş dendi can dendi.
İlâhî bir nara düş, yananlarla yan dendi.
Yunus denile bana, eren dendi -pir dendi.
Bir iğnenin gözünden, gel içeri gir dendi
Yunus denile bana, yüküm ki aşktan hâsıl
Ben değilmişim meğer bende biz imiş asıl
Yunus denile bana, sözüm özümdür benim
Yandırandır hak beni, külde közümdür benim
Dokun kalbine âdem, Yunus aşk olan yerde
Dokun açılsın artık, hakla aranda perde
Kaç mezar kazılmıştır, kaç vilâyette hem de
Aşkı unutursanız, ben ölürüm o demde
Yaşanmış yaşanmamış, ben ki cümle andayım
Türk dilinin Başkenti, yurdum Karaman’dayım
|
679 kez okundu.
Yazara Mesaj
