Sonbahar
Ne?e Tekin

  Sayı: 61 - Temmuz / Eylül 2008

Tweetle

Hayata umutla bakardı;

Ne yaşarsa yaşasın küsmez kimseye,

Kimsenin canını yakmazdı.

İncinen hep o olmuştu

Her defasında canı yanan, sızlayan oydu.

Hayatı hiç sorgulamaz

Olur olmaz sorularla gününü bulandırmazdı.

Başını yastığa koyduğunda hep

Yarın'ın hayalini kurardı.

Dün'ler hep biter, yarın'lar hiç geçmezdi.

Gelenler gider, ama o hep beklerdi...

Günleri takvimden sökmeye kıyamazdı

Takvim yapraklarını bir kenarda saklar

Aklınca o günleri hep yaşatırdı.

Evi; bir denizin kıyısında

Yemyeşil ağaç ve rengarenk çiçeklerin arasındaydı.

'Kendi halinde'liğe bürünürdü bu evde

Her gidenin ardından gözyaşı dökerdi

Ama yine de vedaların kaçınılmazlığını öğrenemedi.

Son bahar geldi

Ağaçlar çiçek açtı, kuşlar öttü

Doğa uyandı ölümsüzlük adına...

O yine hayata umutla baktı

Yitirmedi; ne umudunu ne de takvim yapraklarını

Bilmiyordu işte ayrılığın kaçınılmazlığı

Ne kadar veda sahnesi yaşarsa yaşasın

Kabul edemedi umudun ölümle dansını.

Zaman ilerledikçe daha çok çay içti

Baharı ve yaprakları daha çok hissetti

Küçük bebekleri, onların gülüşlerini izledi

İlkbaharı daha bir aşkla yaşadı

Çünkü bu; onun son baharıydı...

Umudunu, hayatını yitirdiğinde mevsim

İlkbahardı.

Ve yine de sevemedi; ayrılığın umutla,

Siyahın maviyle olan dansını...

Her şey bittiğinde

Yok olmaya inat;

Her yer yemyeşil, masmavi bahardı...