ELYNE SA?LIK
Fatma Pekşen

  Sayı: 64 - Nisan / Haziran 2009

Tweetle

Kadın orta yaş görüntüsüne uymayacak bir tarzda cafcaflı renklerde bir etek ceket takımı giymiş, ışıl ışıl takılarıyla ocağın üstüne eğilmiş, elindeki tahta kaşıkla tavada bir şeyler karıştırıyor, bir yandan da yaptıklarının tarifini veriyordu.

Az sonra dünyanın parasına bir arkadaşına yaptırdığı her tarafı işlenmiş beyaz iş yuvarlak masa örtüsünün üzerine yaptığı bir yemeği buharı tüte tüte yabancı marka bir tabakla oturtturacak, bildiği bütün süslemeleri kullanacak, televizyon izleyicilerini kendine hayran bıraktıracaktı.

Dikkatli tavırlarla ocaktakini karıştıran kadın, “ben gidiyorum” diyen kocasının sesiyle irkildi. Adeti olduğu üzere, her sabah 11'de evden çıkıp, emeklilerin mekanı olan bir kahvehanede akşama kadar tavla oynayıp duran, hayli kilolu adamı yolculadıktan sonra, kadın tekrar mutfağa kameraların yanına koştu. Kimsecikler yoktu, silkindi.

Zaman zaman kendini böyle hayallere kaptırır, kaptırmakla da kalmaz, üç-beş yemeği bir arada yapardı. Sadece iki kişi oldukları için, yaptıklarını günlerce bitiremezlerdi bile...

İçinden “gelecekler, benim ne iyi aşçı olduğumu çekecek, memlekete duyuracaklar” diyordu. Dört sene önce bir yağ firması tarafından düzenlenen gezici kameralar tarafından çekimi yapılıp, televizyonlarda gösterilen programda “en iyi aşçı” ödülünü almamış mıydı? Gene geleceklerdi işte. Öyle ayaküstü yaptığını ödüle lâyık görenler, bin bir emekli ocak yemeğine neler verirlerdi kim bilir?

Konu komşu, hısım akraba herkes yaptığı yemeği beğenir, övgüler yağdırırdı. Bir tek O'ndan yani, kocasından ses çıkmazdı. Gezici kameralar tarafından çekim yapılıp, onca kişi arasından birinci gelip ekranlarda gösterildiğinde, hiç umursamamıştı. Tebrike gelen komşulara, açılan telefonlara tepki vermemiş, oturduğu koltukta o hiçbir zaman tam açılamayan göz kapakları ve onları örten kırçıl gür kaşlarıyla izlediği filme devam etmiş, izlediği sahneden kopmamıştı bile...

Kadın “otuzbeş sene oldu, dile kolay; senelerdir didiniyorum bir kere olsun 'eline sağlık ne güzel olmuş' demedi. Ben sana gösteririm. O, davet ettiğim programcılar bir gelsinler, bütün dünyaya tanıtsınlar bakalım o zaman kabul edecek misin, etmeyecek misin?” diye düşünüyordu. Üstünü başını değiştirdi, içindeki hayallerle yeni bir tarife geçti.

Tane tane anlatıyor, görünmez kameraya karşı titizlik gösteriyordu. Dördüncü çeşit yemeği, değiştirdiği dördüncü elbiseyle tanıtırken “bu bana yurt çapında birincilik getirir. Hadi bakalım efendi, gene öyle ruh gibi dur bakalım. Ülkem kabullendikten sonra belki dilin çözülür de, 'yıllardır şahane yemekler yapıyorsun yiyorum, ellerine sağlık' der, emeklerimin hakkını verirsin” diye düşünüyordu. Bunca emeğin neticesinde “altın” dan bir kaşık ödülü alır, salonunun en güzel köşesine asardı artık...

Bildiği tarifler bir yana, ha bire yemek programları izliyor, yeni çıkan yemek kitaplarını dergilerini alıyor lezzete lezzet ekleyen tecrübesiyle uğraşırken, hayali kameralara ocak başında, fırın başında pozlar veriyordu mütemadiyen.
Tırnağını kamera için kesip, terliğini kamera için seçen, günlük yaptığı yemek çeşidini sekize-ona çıkaran kadının mutfağına nihayet bir gün kameralar geldi çekimlerini yaptı gittiler...

*

Akşam haberlerinde “kocasına kurbağa yediren kadının mutfağından sesleniyoruz” diyordu sarışın kız. Tabağın çanağın alt üst olduğu, o kar gibi beyaz iş örtünün yerlerde süründüğü mutfaktan iki polis refakatinde çıkarılan kadına, muhabir kız “kurbağa yedirdiğin yetmiyormuş gibi bir de adamcağızın saçını başını yolmuşsun. Acımadın mı hiç?” diye soruyordu.

Kameralar için yaptırttığı saçları didik didik kuş yuvasına dönmüş kadın, büyümüş gözleriyle, “acıdım acıdım. Zavallı kurbağayı keserken vıyaklamasına acıdım. Daha O'na fare de yedireceğim akrep de... Nasıl olsa anlamıyor! Ot gibi, ruh gibi, robot gibi adam! Bir kere olsun eline sağlık demedi!...” diye bağırıyordu.

Her tarafı bantlarla sarılmış, o tam açamadığı göz kapaklarını örten kırçıl kaşlarının birisi yolunmuş yüz ise, ifadesizce koltuğunda oturuyordu.