Ystanbul (Ba? ?ehir)
Ali Erdal

  Sayı: 44 - Nisan / Haziran 2005

Tweetle

İstanbul!..
İstanbul!.. Dünya üzerinde her çeşitten insanın ilgisini çeken şehir... Ehemmiyetine bakın ki onu, İnsanlığın Ufku (sav), ümmetine hedef gösteriyor. İdeal denebilecek bir hedef... Fethini müjdeliyor ve fethedecekleri övüyor. Bu sayede “En Büyük Bayraktar”ı (ra) kazanıyor İstanbul. İnsanlık tarihinin en büyük Bayraktarı’ını... İnsanlık Ufku’nun temsil ettiği Allah Dâvası’nın Bayraktar’ını... Ve “İslâm’ın Bayraktar”ı, da O’nu bağrında bulundurmak payesi kazanıyor. Yüceliğin zirvesine bakın!.. Müjdeli emir, İstanbul’a coğrafya avantajının üstünde, fikrî, imanî ve içtimaî bir fonksiyon kazandırıyor. Hele bizim için... Düşmanlarımız bile, onun hakkında haksız fanatik emeller beslemekle –farkında değiller ama– o emrin güdümünde hareket ettiler ve etmekteler. Onu almak istemekle, ona alternatif bir şehre sahip olmadıklarını ve İstanbul ile üstünlüğün mümkün olduğunu itiraf ediyorlar. Hedef gösterilmesinin ve fethin gerçekleştirilmesinin ne kadar yerinde olduğunu da...
İstanbul!.. Gizli sinyalleriyle uzaktan milletimizi büyüledi. Bu esrarlı sevginin ve sevgilinin cazibesiyle milletimiz, yanardağdan fışkıran kızgın (ama yakan değil, sevgiyle pişiren) lâvlar misali ona doğru aktı. Hayatın vesileleri, aysbergin görünen, o cazibe ile ortaya çıkan kısmı. İstanbul realitesi, o mübarek üstü mübarek müjdenin cazibesi sayesinde, o cazibeye kendini bırakıvermek ve ona göre bir aksiyona girmek sayesinde, cıvata somun uyumuna erdi. Nitekim büyük medeniyetimiz ona kavuşunca gerçekleşti. Liderliğimiz İstanbul’a kavuşunca, gerçek kıvamını buldu ve dost düşman herkes tarafından kabul edildi. O zamana kadar ki başarılar, bu kıvama ulaşmak için antrenman gibiydi. Bu sayede “en büyük Bayraktar”ı kalbimize almak nasiboldu. Bu nasip bizi Bayraktar yaptı.

İstanbul!.. Ondan uzun ömürlü başkentimiz mi var? İstanbul kadar uzun başkent olan kaç şehir var dünyada? Evet biz, müjdeli emri yerine getirmek sayesinde lider olduk. Bu kadarı, “En Büyük Lider”in emrini yerine getirmenin dünyadaki mükâfaatı... Yıldızının parlaması...

Devlet-i Âli’nin (Yüce Devlet) kurucusunun gördüğü rüya ile İstanbul sevdamız, bilinçaltından çıkıp idealleşti... “İstanbul’u al, gülzâr yap!” emrini bu sevda doğurdu. Bu sevdayı, o yüce emir, ideal ve plân-proje haline getirdi. Her şey o emirde ve o emirle...
İstanbul’a kavuşunca biz, en büyük devlet derecesine çıktık... “Devlet-i Âli” şuurunu, o emir doğurdu ve yoğurdu. İstanbul’a düşman par- çalarımız ise, dairesine girdikleri kültürün ayak takımı derekesine düştü. Batı onları arasına aldı ama, bir kısmını kendinden saymadı, kendinden saydıklarını da aşağı sınıf seviyesinde kabullendi. O sevdaya sadakatin nasıl mükâfaatı varsa, -bilmeden de olsa- o sevdanın cazibesinden kendilerini koparmanın ve girdikleri dairenin tesiriyle müjdeli şehre düşman olmanın bir cezası olmalı idi. Orta Asya’da kalanlarımız, o sevdayı uzaktan bir hasret olarak yaşadıkları için ayakta kaldılar ve kızıl ayının pençesinden kurtulup şahsiyet bulma yolundalar. Gökoğuzlar (Gagavuzlar), rakip dünya içine girdikleri halde, İstanbul’a düşman olmadılar. Bunun için de erimediler. Girdikleri dünyanın fanatik emellerine âlet olmamanın bile ödülü var.
İstanbul!.. Müjde ile taçlanmış şehir!.. Bu taç çevirtti bütün gözleri ona... Müjdenin gerçekleştirilmesi için en çok bizim gayret göstermemizde; fethedince onu her sahada merkez yapmamızda; ve hele Türklük dünyasının “İstanbul Türkçesi”nde birleşmesinde; bir sır bulunmalı değil midir? Oysa dil merkezimizin, Göktürk Kitabeleri’nin yükseltildiği yerde bir şehir veya resmî dil ilân edildiği söylenen Konya olması gerekmez miydi? Müjdelenmiş şehir; fatihinin, başta dil olmak üzere her sahada merkezi olur da, hikmet ve sır, o yüce müjde dışında olabilir mi? Başarı, onun dışında aranır mı?

İstanbul!.. Bu millet onun için ne türküler yaktı... İstanbul türküleri, bunun için her halde, bütün türkülerin, bütün taşra türkülerinin hülâsası oldu. Sanki İstanbul ile taşra, göz göze, diz dize mani söyleşen iki sevgili... Çanakkale destanını canın değil, cananın kaybedileceği dehşeti yazdırdı. İstanbul’un kaybedileceği endişesi... “Çanakkale geçilmez!”, “İstanbul’a girilmez!” demek... Düşünün elden çıkacak olanı!.. Büyük şehir sevdana kavuşmuşsun, “Fethedin!” emrini yerine getirmişsin; ondan sonra da elden kaçıracaksın!.. Nasıl can vermez insan, Canan için... Nasıl bakacaksın Sevgililer Sevgilisi’nin candan aziz yüzüne!

“İstanbul Efendisi”... Türk zerafetinin, kibarlığının, efendiliğinin zirvesi... İslâm dünyasının baş tacı... Efendiler Efendisi’nin o mübarek dudaklarından döküldü diye... Bir başka şehir bu seviyeyi neden bulamadı? Şam, Bağdat, Buhara, Kahire ve benzeri şehirler, stratejik noktalar değil mi? Demek, Konstantinapolis’in İstanbul olacağı müjdesinde fethi haber vermekten öte, sırları ve hikmetleri var. İstanbul’u ziyarete “yarım hac” demek gafleti, o sırrın sarhoşluğundan dolayı, teraziyi şaşırmaktan değilse nedendir?

İstanbul!.. Onun kadar, dile, gönüle, şiire (her türden esere) girmiş başka hangi şehir var? Mekke ve Medine mi diyeceksiniz? Âmenna!.. Çok doğru!.. Haklısınız!.. Hem de yerden göğe kadar!.. Hattâ daha fazla!... Çünkü Mekke ve Medine’de O yaşadı!.. Demek büyüklüğü sağlayan O imiş... Zaten biz de onu söylemeye çalışıyoruz... İstanbul’u o müjde yüceltti. Ayağının bastığı yer, tabiî ki, hakkında söz söylemek lütfunda bulunduğu şehirden üstün olacak.
“Bir semtini sevmeye, bir ömür yetmez”
Diyen satıhçıdan,
“Bu şehr-i (İ)stanbul ki, bîmisli bahadır;
Bir sengine, bütün Acem mülkü fedadır.”
Diyen şairden,
“Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;
Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar.”
Diyen derin fikir ve sanat çilekeşine kadar bütün şair, yazar ve çizerlerimizin İstanbul’u ele alışı, hattâ (en yumuşak ifadeyle) yabancı kültür ajanının,
“Bin kocadan arta kalan bakir fahişe!”
Diye kin ve düşmanlık kusuşu neyle izah edilecek. İstanbul’u siliverin edebiyatımızdan, geriye ne kalacaktır? Milletimiz, İstanbul’da yetişmiş âlime, basılmış esere, yapılmış konuşmaya, neşredilmiş yayına niçin müstesna bir ehemmiyet vermekte?.. “İstanbul’un taşı toprağı altın!” sözünü, sadece “ekonomik beklenti” sanan çeyrek aydından bu soruların cevabı beklenemez. Ama millet, hakikati hisseder. “Gündüzleri kir yağar” diye İstanbul için üzülürken, “geceleri nur..” diye ekleyerek hem bir gerçeği belirtir, hem ondan ümit kesilemeyeceğini ifade eder. İstanbul’da yaşayıp da, Konstantinopolis’i İstanbul yapanın emirlerine uymayanın, yani “İstanbul Efendisi” olmak varken başka terbiyeler (daha doğrusu terbiyesizlikler) peşinde koşanların ne hale düşeceğini, “İstanbul’dan çıkan eşekten üstünü olmaz!” diyerek belirtir. Alın İstanbul’dan bir gazeteyi, dergiyi ve saireyi, kondurun taşradaki bir noktaya... Ertesi gün önceki ilgiden mahrum kalacaktır.
Kim ne derse desin İstanbul (başkent değilse bile), (baş şehir)dir.