Kendi kendime
Muammer Zeki Aygur

  Sayı: 95 -

Tweetle

Parmaklarımın ucu üşüdü, başım döndü.

Bütün hakikatler başımın üstünde deveran ederken

       Bahar yaprakları soldururken

       Ben yeşilin kılcallarındaydım, yere değince anladım

Deli divane, pervaneler gibi doluşmuşum suyun üstüne

Meğer köpükmüş dalgalar gelince anladım.

       Göğe yükseldiğimi zannederken bir gökdelenin yıkılışı seyrettim

       Yerler sarsılınca anladım.

Ayı günü ve güneşi büyük zannederdim

Meğer daha büyükleri de varmış onlar batınca anladım

       En koyu gecenin sabahı yok zannederdim.

       Meğer tohumlar filizlenirmiş, karakışta güneşi görünce anladım

Bu uslanmaz nefsin bedeni asidir akıllanmaz sanırdım.

Meğer zayıfmış, bir hastalıkta beden iki büklüm olunca anladım.

       Kırdım, kırıldım. Yaranın merhemi merhamet etmekmiş

       Yar deva olunca anladım

Gençlik hevesini hiç bitmez bilirdim

Meğer geçiciymiş saçlarıma aklar düşünce anladım

       Meğer anlamak yetmiyormuş 

       Hayata geçirilmeyen fikirlerin işe yaramadığını görünce anladım.