Ytiraf S?leyman Ayhan Sayı:
57 - Temmuz / Eylül 2007
Sizlere yerin yedi kat derinliklerinden sesleniyorum. Karanlık bir dünyanın, kapkara ilişkilerinin bu topraklardaki mücadelesini anlatacağım. Buna itiraf diyebilirsiniz; ama bizim için anlatılanlar marifettir. Varlığın örtülü yüzündeki ilk hareketle başlamıştı karanlığa yolculuğumuz. Yaratılış sebebi olan ilk kavgamızın adıydı Âdem. Biz âdeme yol açan, köprüler kuran şer kapısını açmıştık insana. Dünya döndükçe biz bilendik. Aydınlık yollara diken olduk döşendik. Zift olduk, taş olduk, çakıl olduk. Aydın beyinlerle güneş arasına perde olduk gerildik. Zaman geçti, devran döndü, asır başkalaştı. Kâh inişlere yuvarlandık, kâh yokuşlara tırmandık. Varlığın sebebi, insanlığın güneşi zuhur edince yeryüzü dar geldi bize. Onun himmeti her tarafı sarıp sarmalayınca karanlığın gücü zail oldu. Aydınlık ikliminde yununca arz ve sema gölgesinde barınacağımız bir kötülük ağacı bile kalmadı. Ahmed’in güneşi, “dosdoğru olun” fermanı ilâhisi elimizi, kolumuzu bağladı. Tarihin en korkunç gayyalarına yuvarlandık. Belimiz kırıldı adeta. Her şeyin bittiği bir anda; kara bir delikten, küçücük bir menfezden beslenmeye başladık. Ciğerlerimiz yeniden nifak solumaya başlamıştı. Damarlarımızdaki asabiyet harekete geçti. Bedeviyet oldu, cehalet atına binerek iman sarayına taarruza başladı. Haçlı sürülerinin İslâm coğrafyasında döktüğü Müslüman kanıyla beslendik. Biraz toparlanabildik, dizlerimize derman, gözlerimize fer gerdi. Ardından Moğol istilası ile belimizi doğrulttuk. Kargaşa, katliam ve zulümler bizi biraz şişmanlattı. Karanlıkta zayıflamış vücutlarımız gürbüzleşti. İlk defa Müslümanları dize getirmiştik. Haçlı zulmü ve Moğol istilası İslâm’ın kılıcını yormuş, boynunu bükmüştü. Fırsattan istifade binmiştik ensesine. Karartmıştık aydınlara bakan nazarlarını. En kara günleri yaşattık yeryüzüne. Zehirle yoğrulmuş fikirlerimizi aşıladık imanlı topraklara. Anadolu’da bir sessizlik vardı bu arada. Yıkık hanümanlar, kırık kalpler, virane olmuş harabelerden geriye kalan birkaç gönüllü nefer. Bu derin bekleyişte Yunusların, Mevlânaların ve Hacı Bektaş Velilerin tevekkülleri vardı. Gönüllerinde yoğurdukları, nefesleriyle mayaladıkları sevgi tohumları fideye durmuştu Anadolu’nun sinesinde. Karanlığın koyu atlasında bir delik açılmıştı. İstikbal güneşinin tayfları görünmüştü ufuklarda. Anadolu da filizlenmiş boy vermişti “Osmanlı” fidanı. O aydınlık çınarının büyümesi karşısında biz eridik. Dal budak salan ihtişamında sindik. Fazilet ve adalet yayan emniyet ikliminde bozgunculuğumuz, bozguna uğradı. Ama bu şaşkınlığımız fazla sürmedi. Koca çınarın gövdesindeki yerimizi hemen aldık. Zaman ilerlerken bizde gövdede kök saldık. Aynı oyunlar her zaman işe yarıyordu. İnsanın varlığındaki istihkâmlarımızdı kin ve nefret. İlk dirençlerini kırardı her zaman rahat ve rehavet. Köklerine indik koca çınarın. Milletten beslenen damarlarını tek tek kuruttuk. Sabırla ve inatla sinesine boşalttığımız ağulara daha fazla dayanamadı Koca Çınar. Önce sararıp soldu. Sonra yapraklarını döktü. Yaz sıcağında kurudu, inceldi. Kış soğuklarında kırıldı döküldü dalları. En nihayetinde koca bir kütük oldu devrildi, Anadolu’nun üzerine boydan boya. Tekrar ümitlendik şenlendik. Varlığın güneşinin gurubuna inandık. Bu sefer öldürücü darbeyi vurmuştuk. Koca dev artık iflah olmayacaktı. Boğazına geçirdiğimiz pençelerimizin arasında son nefeslerini soluklarken; Anadolu’nun “Ana gözyaşları” ile suladığı çınarın köklerinden taze bir fidanın boy vermesi ile sarsıldık. Bunu büyütmeyelim dedik. Yılanın başını küçükken ezmeliydik. Fakat heyhat! Yine ilâhi siyanet! Karanlığı delip aydınlık âlemine kafasını uzatan bu fidanı koparamıyorduk. Varlığa vücut veren yüce kudret soldurmuyordu bahar çiçeklerini. Onun için de her baharın ardında gelirdi kış, zemherinin ayazında döllenirdi bin bir nakış. Aydınlık gönüllerde mayalandı son bir oluş. Artık bizde tecrübeliydik. İlk yenilgiden sonra nece defa feleğin çemberinden geçmiştik. Işığın yayılmasıyla yokluğa mahkûm olmanın acısını tatmıştık her seferinde. Ama bu sefer öyle olmayacaktı. Tüm asırların intikamı alınacaktı Âdem’den. Kurutmaya, yok etmeye muktedir olmadığımız bu fidana filiz verdirmeyecektik. Soğuk darbelerle onu sarsacak, yerinden oynatacaktık. Böylece köklerinden beslenmeyecekti. Madem ki kurumuyor, o zaman yeşermeyecekti Hep aynı çiğlikte, aynı kırılganlıkta varlığını hastalıklı olarak devam etmeliydi. Daha anlatacak çok şey var ama kısa kesiyorum. Burada harcadığım her dakikada nasıl fırsatların kaçtığını bilemezsin. Daha çok çalışmalıyım, çoooooook!
|