Anam Halis Arlıoğlu Sayı:
85 - Temmuz / Eylül 2015
Anam benim canımdı. Hem etim-hem kanımdı.
Anamın yaptıkları. Cihana değer candı..
Dünyaya o getirdi. Yetmeyeni yetirdi.
Hep sırtında götürdü. Sanki bana mihmandı.
Beşiğimi sallardı. Dili şeker-ballardı.
İsteğimi yollardı. Gök değil asumandı.
Yemeğimi pişirirdi. Dilleri pek şirindi.
Kucağı benim yerimdi. Ateş değil. Külhandı.
Aç kalmıştı biz için. Ağlardı için-için.
Üzerdim âh! Ne için? Karanlıkta bürhandı.
Yolumda kılavuzdu. Evine pek yavuzdu.
Dünya ona bir ‘vızdı’.Zorluktan hiç yılmazdı.
Yokluğa aldırmazdı. Uykudan kaldırmazdı.
Sanki çilesi azdı. Bu uğurda yamandı.
“Ağlarken gözden oldu. Yanarken özden oldu”.
Her daim bizden oldu. Cevrimize dayandı...
“Anadolu”anasıydı.. Yüreği yanasıydı.
Çoban gibi dağlarda. Yedikleri yavandı.
Çok gezdi dağda-taşda. İhtiyarladı o yaşta.
Gözleri kanlı yaşta. Baştanbaşa boyandı.
Fedakârdı-cesurdu. Ne dinlendi ne durdu..
Bir “dulda”da oturdu. Fani dünyada yandı.
Vefasını sayamam. Ona asla kıyamam..
Sevgisine doyamam. Benim için o candı.
“Jale”değil. Ayşe idi. Evi için neşeydi.
Sanki gülden şişeydi.Kırılmadan dayandı.
Uygun evlât olmadık.Yoluna can adadık.
ANAM gibi bulmadık.Onu bugün anladık.(!)
Kaldım şimdi yalınız, gerçektir inanınız.
Anasızlık dünyada. Ölümden de yamandı.
Bağışla onu Allâhım; göğe çıkmakta âhım.
Onun rızâsındadır. İki cihanda “affım”
Sînem parça-parçadır. Evim sanki boş çadır.
Bizden onun isteği. Bir hoşça “fatiha”dır.
Nice mevsimler geçti. Sonsuzluğu kim seçti?
Kimi “cennete”uçtu. Bir ömür böyle geçti.
Anasızlık çok acı. Analar dert ilâcı.
Bana ondan gayrisi. İnanın hep yabancı.
Kıymeti bilinmiyor. Anasız kalmayınca.
Fırsat elden gitti mi, arar ömür boyunca.
‘Ot yanar kazan bilir.Yol halin ozan bilir’.
Bunların yokluğunu. Onlarsız kalan bilir.
Ana-baba nimettir.Onsuz her şey bir derttir.
Onlara sahip olmak. Ne büyük saadettir
Feryat-figânıma: Geçmiyor sözüm..
Yıkıldı benliğim. Çürüdü özüm.
Ben böyle inleyip. Gezerken hazin.
Şimdi gurbet elde. Kalmış öksüzüm.
|