Deniz ve dalgalar
Halis Arlıoğlu

  Sayı: 87 - Ocak / Mart 2016

Tweetle

Köpük köpük köpürür./Ne dinlenir ne durur.

Kendinden geçmiş gibi/ Sahile böyle vurur.

Çarpar dertli başını./Kayalara taşlara.

Sanki ilham veriyor./ Uçuşan bu kuşlara.

Dilinden anlamayan./ ‘Coşmuş yine deniz’ der.

Yayılıp dağıldıkça./ O, dâimâ Allah der.

Sâhilin mülevvesi./Alıkoymaz yolundan.

Bazen uyarmak için./ Çeker onu kolundan.

Bunca hay huy içinde./ Gidiyor hep yolunda.

Derdinde  değil artık./ Herkes kendi yolunda.

Bitince bu dalgalar./ Sakinleşir o deniz.

Bâzen coşar çağlar da./ Bâzen de ufuklarda.

Gösteriyor kendini./ O muhteşem tavrıyla.

Giden bunca yolcunun./ Durma ardından ağla

Sen sussan, o konuşur./ Dalga ve köpüklerle.

Duyguna ortak olur./ Belki sessizce, dinle…

Yeter ki, açık olsun./ Gönlün bu söylenene.

Duygusuz kalınamaz,/ Bunca feryat figâne.

Dağlar taşlar anlarken./ Yoktur bunun imkânı.

İnsanlıktan nasibin./ Eğer varsa anlarsın!

Bu histen yoksun isen./ Deniz sana ne yapsın?..

Suç denizin değildir./ Sen hâlâ gaflettesin!..

Seni Hakk'a çağıran./ Sadece deniz değil.

Dağlar taşlar koşuyor./ Bu dâvetin sesine.

Bîgâne nasıl kalır?/ İnsan diyen kendine?

İbret için bu yeter!/ Gerekmez, ikâzına.

Hikmetle basiretle./ Gören gözler açıktır.

Sade denizler değil./ Yer gök O'na, çağırır.

Kuru bir çöp parçası./ Seni uyarır dinle!

Ne olur âkıbetin./ Bilemem, bedbinlikle?.