|
Felek
Halis Arlıoğlu  Sayı:
105 -
 “Zalim”diye, sitem ettim feleğe;
Kendi cürmüm, kendi fiilim benim.
İşlerim karışık, benziyorlar eleğe.
Kahr ile cevreder, bu kör talihim benim.
Düşünceler, kalbur etti zihnimi.
Çekemedim, bu âlemden elimi..
“Boş ver”demek, var iken şu dünyâdâ.
Çok çileler açtım, kendi başıma.
Ne gâmında, ne zevkinde fayda var.
Dünya ağıl, içindekiler davar… (İnanç düşmanı, gâfiller )
Ne güden de, ne gidende şuur var.
Çok çileler açtım, kendi başıma.
Bu elemler, bırakmıyor peşimi.
Bir yumağa, benzetirim işimi.
Bilmiyorum, bu feleğin niçin’i?
Çok çileler açtım, kendi başıma.
Sabah olur, ikindiyle akşam az.
Beklediğim, vefâsızlar yaramaz.
Bu duyguyla, o acılar onulmaz.
Çok çileler açtım, kendi başıma.
Nobranlıktan, hissizlikten bîzârım.
Neyleyim Çâresiz?, âh ki hezârım.
Yurtsuz, yuvasız, bir âhu-zârım..
Çok çileler açtım, kendi başıma...
Yine dumanlandı, dağların başı.
Dinmiyor her gün, gözümün yaşı.
Eser bâdi saba, yoktur sırdaşı.
Çok çileler açtım, kendi başıma.
Sene doksan yedi, yaş oldu altmış.
Felek bu aşıma, ağular katmış.
Lale, sümbül çiğdem, boyun uzatmış.
Çok çileler açtım, kendi başıma.
Bahar geçti hazan, oldu mevsimler.
Görenler bu adam; “mecnûn” desinler.
Öldüğümde soğuk, su ile yusunlar.
Çok çileler açtım, kendi başıma...
|
1552 kez okundu.
Yazara Mesaj
